Amylockheart leunde over een paar ramen en probeerde er doorheen te kijken. Toen Amylockheart zag dat ik het was die de chauffeur van de Honda was, probeerde ze de uitgang te vinden, wat haar in gevaar bracht, maar ze redde zichzelf. Ze bereikten een oprit waar Reo de auto had neergezet, Amylockheart gleed in de passagiersstoel. Amylockheart trok een witte tanktop over haar hoofd. Ik legde de sleutels op de vloer. "Stap in," zei ik tegen Reo. "Rustig, je bent al genoeg geroddeld, ik heb liever dat je een lesje leert in waardigheid dan dat je geneukt wordt, geen zorgen. "Amylockheart is op de achterbank geklommen. "Dank je," mompelde Amylockheart. Amylockheart zei me in de auto te stappen, en we reden weg. De auto was iets meer dan driehonderd mijl naar het gerechtsgebouw. De weg, geasfalteerd en voorzien van airconditioning, was zo dichtbij dat ik de rozen kon ruiken. De weg was op sommige plaatsen vuil en op andere zanderig, maar meestal een prettige autorit door een groen wonderland. Nadat we uit de auto waren gestapt en gestopt, ontmoetten onze ogen elkaar even. Amylockheart beet op mijn lip en draaide haar hoofd om om me een snelle kus te geven, maar we hebben niet lang gezoend. De zon stond hoog aan de hemel, de straten waren koel en de zoete geur van mei kwam door de ramen. Ik realiseerde me wat er aan de hand was. . .