Anyarayne wist hoe het voelde om als afval te worden gebruikt en behandeld. Anyarayne wist hoe het was om alleen en waardeloos te zijn, zonder haar eigen gezelschap. Dit gevoel ging gepaard met een dun laagje zelfmedelijden en een diepgewortelde behoefte om geaccepteerd te worden, geaccepteerd te worden voor wie Anyarayne was. Zonder haar gevoelens van vernedering te erkennen en haar eigen gezelschap te willen, werd Anyarayne zo eenzaam en depressief dat ze bij mij een nieuwe vriendin maakte. Ik bood haar een verblijfplaats aan, nam haar onder mijn hoede en leidde haar rond, liet haar zien waar we woonden en hielp haar bij het vinden van voedsel en kleren. Anyarayne was in het begin erg terughoudend. Ik deed mijn uiterste best om een vlot en natuurlijk gesprek met haar te voeren, maar het was erg moeilijk omdat Anyarayne niet gewend was aan mannen. Als vrouw moest Anyarayne haar aanwijzingen van mij overnemen om te weten hoe ze met andere mensen om moest gaan, in veel opzichten, en het is inherent aan het omgaan met mannen. Het is moeilijk voor haar om gewoon naar iemands huis te gaan en hen een "lul" te noemen of met hen te praten over hun gevoelens en daaruit te groeien, want voor haar was het in feite "praten over kut" of "praten over hun lul".