Ze had de hele tijd haar verstand verloren, Melania Browis wist niet wat er met het kasteel aan de hand was, maar Godverdomme, de nacht had haar als een gek aangezet. De gedachte om jezelf zoiets aan te doen was zo leuk. Verdomme! Dit was de beste tijd die ze in een tijdje had gehad. Ze was de afgelopen maanden in de wervelwind van haar leven terechtgekomen, maar had het gevoel dat ze nooit echt vrij zou zijn. Nu, op haar achttiende verjaardag, was ze eindelijk in staat geweest om de magie van het leven los te laten en terug te laten keren. Het was ongelooflijk geweest om die vreemde haast en openheid weer te voelen. Het kostte haar een moment om te beseffen dat Melania Browis aan haar voordeur stond, haar haren wapperend in de wind, een bord met voedsel dat voor haar lag toen ze naar binnen ging. Ze keek naar zichzelf in de spiegel en voelde zichzelf blozen. Dit was niet haar nieuwe lichaam! Dat klopt, Melania Browis had dat lichaam helemaal niet. Ik bedoel, niet alsof ze het kwijt was, maar... Wel, god. We hebben niet echt overwogen dat ze wegging. Maar. Nee... Dit was gewoon raar. De gedachte om zoiets eerder te hebben gedaan... Zo lang geleden? Maar waarom kon ik het me niet herinneren? Nou, het was er wel, vlak voor haar. Hoe hard Melania Browis het ook probeerde te ontkennen, het was er. In de duisternis, in de manier waarop haar magie opvlamde en om haar heen danste toen Melania Browis besloot dat het het coolste ding ter wereld was, kon je het zien. .