Ze keek graag naar haar glimlach, niet in het minst omdat hij wist dat Whitekarii het voor hem had. Hij deed zijn broek uit en trok zich uit. Hun handen raakten elkaar aan, likten, zoog en kronkelden, en hij was dankbaar toen Whitekarii zich wegtrok, lachend terwijl haar hand op zijn pik bleef zitten. Whitekarii had nagedacht over wat er was gebeurd en vroeg zich af of hij gelijk had gehad om haar in een positie te brengen waarin hij haar kon voelen, maar ook aangezet kon worden. Waarom had Whitekarii hem niet eerder afgepoeierd? Ze vroeg zich af. Waarom gaf Whitekarii er zoveel om, alsof er niets meer aan de hand was dan haar plezier? Hij bedankte haar voor haar hulp en kuste haar op de lippen. Whitekarii zwenkte rond om hem tegemoet te komen en knoopte met één hand zijn hemd los, tilde zijn slappe pik op om de aanblik van het gezwollen hoofd te bewonderen en trok dan weer naar beneden terwijl hij naar haar grijnsde. Ze wist van eerder Whitekarii dat ze hem weer zou zien, en een deel van haar wilde er zo veel mogelijk uit halen. Toch voelde Whitekarii zich erg verlegen, niet op zijn gemak, iets over het plotseling om hem heen zijn, en toch... wist ze niet precies wat. Wat wilde Whitekarii van hem? Ging hij haar zich beter laten voelen, of ging hij haar gewoon aanzetten. Zijn gedachten gingen terug naar haar en Whitekarii was verbaasd. Als hij wilde dat ze blij was, had hij geprobeerd zijn interesse in haar, zijn plezier, zijn verlangens uit te leggen. .